میلیون‌ها بزرگسال در سراسر جهان به دنبال راه‌حل‌های کاهش وزن هستند زیرا چاقی همچنان یک مشکل جهانی است. جراحی چاقی ماندگارترین نتایج کاهش وزن را برای بیماران مبتلا به چاقی شدید ایجاد می‌کند و اسلیو معده و بای‌پس معده به عنوان روش‌های جراحی پیشرو در جهان شناخته می‌شوند.

جراحان هر دو عمل را به صورت لاپاروسکوپی انجام می‌دهند، که شامل قرار دادن دوربین و ابزارهای تخصصی از طریق برش‌های کوچک شکمی برای کاهش درد بعد از عمل و کوتاه کردن مدت بستری در بیمارستان است.. معیارهای جراحی برای بیماران شامل شاخص توده بدنی (BMI) 40 کیلوگرم بر متر مربع یا بالاتر و BMI بین 35 تا 39.9 کیلوگرم بر متر مربع با بیماری‌های جدی مانند دیابت نوع 2، فشار خون بالا یا آپنه خواب است.

این مقاله، گاسترکتومی اسلیو معده و بای‌پس معده را از جنبه‌های مختلف از جمله تعاریف دقیق و تمایزات کلیدی آناتومیکی و عملکردی، مزایای آن ها و محبوبیت هر کدام از عمل ها بررسی می‌کند.

جراحی بای پس معده چیست؟

جراحان، بای پس معده را با ایجاد یک کیسه کوچک از قسمت بالایی معده و اتصال مستقیم آن کیسه به قسمت میانی روده کوچک (ژژنوم) انجام می‌دهند. آنها بیشتر معده را منگنه می‌کنند تا غذای بلعیده شده فقط وارد کیسه جدید شود، که حجم بسیار کمتری نسبت به معده اصلی دارد.

در مرحله بعد، جراحان روده باریک را حدودا 30 تا 50 سانتی‌متر پایین‌تر از رباط تریتز تقسیم می‌کنند و بخش دیستال(دور) روده را به کیسه معده متصل می کنند. آنها یک گاستروژژنوستومی (آناستوموز اول) بین کیسه و روده باریک تشکیل می‌دهند. سپس بخش بای پس شده روده باریک را از طریق ژژنوژژونوستومی (آناستوموز دوم) به قسمت پایین تر روده متصل می‌کنند و پیوستگی دستگاه گوارش را بازیابی می‌کنند.

این پیکربندی دو آناستوموزی، میزان غذایی را که بیمار می‌تواند در یک زمان بخورد محدود می‌کند و حدود 75 تا 150 سانتی‌متر از روده کوچک را دور می‌زند که باعث کاهش جذب کالری و مواد مغذی می‌شود. همچنین هورمون‌های گوارشی ( مانند کاهش گرلین و افزایش پپتید ) را تغییر می‌دهد تا گرسنگی را سرکوب کرده و حساسیت به انسولین را بهبود بخشد.

پزشکان، بای پس معده را به عنوان یک روش پایدار می‌شناسند که اغلب 60 تا 80 درصد کاهش وزن اضافی را در یک تا دو سال پس از عمل به همراه دارد. آنها خاطرنشان می‌کنند که این روش در مقایسه با روش‌های صرفاً محدودکننده، پیچیدگی بیشتری دارد و خطر کمبودهای تغذیه‌ای، کمی بیشتر است.

جراحی اسلیو معده چیست؟

جراحان، گاسترکتومی اسلیو را با برداشتن تقریباً 75 تا 80 درصد از انحنای بزرگ معده، انجام می‌دهند و در نتیجه یک "آستین" باریک و موزی شکل ایجاد می‌کنند که مصرف غذا را محدود می‌کند.

معده لوله‌ای باقی مانده، حجم بسیار کمتری را در خود جای می‌دهد که باعث سیری زودرس و تسریع کاهش وزن می‌شود. این کاهش ظرفیت معده همچنین تولید گرلین (هورمونی که اشتها را تحریک می‌کند ) را کاهش می‌دهد تا گرسنگی را بیشتر سرکوب کند.

پزشکان این عمل را کاملاً از طریق لاپاروسکوپی و با استفاده از چهار تا شش برش کوچک شکمی برای وارد کردن دوربین و ابزارهای تخصصی انجام می‌دهند. آنها چندین کارتریج استاپلر را در طول معده شلیک می‌کنند و قسمت برداشته شده را از طریق برش ها خارج می‌کنند.

برخلاف بای پس معده، گاسترکتومی اسلیو هیچ بخشی از روده کوچک را تغییر مسیر یا بای پس نمی‌کند، بنابراین اثرات کاملاً محدودکننده ( و نه سوء جذب )ایجاد می‌کند. بنابراین بیماران مسیرهای جذب مواد مغذی طبیعی را حفظ می‌کنند، اما باید به دستورالعمل‌های غذایی و مکمل‌های مادام‌العمر برای جلوگیری از کمبودها پایبند باشند.

مزایای عمل اسلیو معده چیست؟

جراحان، چندین مزیت اسلیو معده (LSG) را در مقایسه با سایر روش‌های چاقی تشخیص می‌دهند. در زیر مزایای دقیق آن بر اساس منابع معتبر آمده است:

• کاهش وزن قابل توجه

• کاهش گرسنگی از طریق تغییرات هورمونی

• پیچیدگی کمتر عمل

• بدون سوء جذب

• مدت بستری و بهبودی کوتاه‌تر در بیمارستان

• بهبود بیماری‌های زمینه مرتبط با چاغی

• خطر کمتر سندرم دامپینگ

• کاهش کمبودهای طولانی مدت ویتامین و مواد معدنی

• پتانسیل جراحی ترمیمی

خلاصه: گاسترکتومی اسلیو، نتایج کاهش وزن قوی، کنترل اشتهای هورمونی و خطرات تغذیه‌ای کمتری را در یک عمل جراحی از نظر فنی ساده‌تر که از مراقبت‌های پس از عمل ساده‌ای استفاده می‌کند، ارائه می‌دهد.

مزایای عمل بای پس معده چیست

جراحان و بیماران، بای پس معده را به دلیل نتایج قوی و بادوام آن می‌شناسند. مزایای کلیدی عبارتند از:

• کاهش وزن عالی در درازمدت

• میزان بالای بهبودی دیابت نوع 2

• بهبود مؤثر در بیماری‌های همراه

• افزایش هورمون های سیری

• کاهش وزن سریع و زودهنگام

• کاهش رفلاکس اسید

• تکنیک قابل تکرار و استاندارد

• گزینه‌ای برای معکوس کردن یا اصلاح

• قابلیت استفاده برای بیماران پرخطر

خلاصه: بای‌پس معده از طریق مکانیسم‌های ترکیبی محدودکننده و سوء جذب، کاهش وزن طولانی مدت، بهبود متابولیک و تسکین بیماری‌های مرتبط با چاقی را به طور بی‌نظیری ارائه می‌دهد.

تفاوت‌های بین عمل بای‌پس و اسلیو چیست؟

در زیر مقایسه دقیقی از ویژگی‌های کلیدی که بای‌پس معده و گاسترکتومی اسلیو را متمایز می‌کند، ارائه شده است:

1. مکانیسم عمل

گاسترکتومی اسلیو، حجم معده را حدودا 75 تا 80 درصد کاهش می‌دهد و یک لوله باریک ایجاد می‌کند که مصرف غذا را محدود می‌کند (فقط محدودیت).

بای‌پس معده یک کیسه کوچک معده ایجاد می‌کند و بخشی از روده کوچک را تغییر مسیر می‌دهد و محدودیت (کیسه کوچکتر) را با سوء جذب (روده بای‌پس شده) ترکیب می‌کند.

2. تغییرات آناتومیکی

اسلیو، انحنای بزرگ و فوندوس معده را حذف می‌کند و یک اسلیو موزی شکل باقی می‌گذارد که از طریق پیلور طبیعی به دوازدهه تخلیه می‌شود.

بای‌پس، بیشتر معده را جدا می‌کند تا یک کیسه ۱۵ تا ۳۰ میلی‌لیتری ایجاد کند، سپس آن کیسه را مستقیماً به روده باریک (گاستروژژونوستومی) متصل می‌کند و روده بای‌پس شده را در پایین دست دوباره متصل می‌کند (ژژنوژژونوستومی).

۳. جذب مواد مغذی و ملاحظات غذایی

اسلیو، مسیر طبیعی روده را حفظ می‌کند، بنابراین بیماران مواد مغذی را به روش معمول جذب می‌کنند. آنها باید کنترل وعده‌های غذایی و رژیم‌های غذایی غنی از پروتئین را دنبال کنند، اما به ندرت به مکمل‌های سوء جذب نیاز دارند.

بای‌پس، تقریباً ۷۵ تا ۱۵۰ سانتی‌متر از روده کوچک را بای‌پس می‌کند و جذب کالری و ریزمغذی‌ها را کاهش می‌دهد. بیماران به مکمل‌های مولتی ویتامین، آهن، کلسیم و B12 مادام‌العمر نیاز دارند.

۴. اثرات هورمونی

اسلیو، فوندوس تولیدکننده گرلین معده را حذف می‌کند و منجر به افت قابل توجه گرلین ("هورمون گرسنگی") و کاهش اشتها می‌شود.

بای‌پس، رساندن مواد مغذی به روده باریک را تسریع می‌کند و سطح گرلین و پپتید پس از غذا را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد که باعث افزایش سیری و بهبود حساسیت به انسولین می‌شود.

۵. نتایج کاهش وزن

اسلیو، به طور متوسط ​​​​۶۰ تا ۷۰ درصد کاهش وزن اضافی را در عرض ۱۲ تا ۱۸ ماه پس از جراحی به همراه دارد.

بای‌پس، در مدت مشابه به کاهش وزن اضافی کمی بالاتر - ۵۰ تا ۸۰ درصد - دست می‌یابد و اغلب در شش ماه اول کاهش وزن اولیه سریع‌تری ایجاد می‌کند.

۶. پیچیدگی عمل و بهبودی

اسلیو، شامل یک مرحله جراحی (بستن و برداشتن بافت معده) است که به طور متوسط ​​​​زمان عمل ۶۰ تا ۹۰ دقیقه و ۱ تا ۲ روز بستری در بیمارستان است.

بای‌پس، به دو آناستوموز نیاز دارد، معمولاً ۱۲۰ تا ۱۸۰ دقیقه طول می‌کشد و مستلزم ۲ تا ۳ روز بستری در بیمارستان است. در نتیجه، بهبودی اسلیو سریع‌تر است و خطر عوارض اولیه جراحی کاهش می‌یابد.

۷. کمبودهای تغذیه‌ای

اسلیو، خطر سوء تغذیه کمتری را به همراه دارد. کمبودهای رایج شامل آهن و ویتامین B12 است که در ۱۰ تا ۱۵ درصد از بیماران رخ می‌دهد.

بای‌پس، میزان بالاتری از کمبود آهن، کلسیم، ویتامین D و B12 را به همراه دارد، همراه با خطر بیشتر سندرم دامپینگ به دلیل انتقال سریع کربوهیدرات.

۸. برگشت‌پذیری

اسلیو، بافت معده را به طور دائم برمی‌دارد و برگشت‌ناپذیر تلقی می‌شود؛ تبدیل به یک روش دیگر چاقی (مثلاً بای‌پس) نیاز به جراحی پیچیده دیگری دارد.

بای‌پس، را می‌توان در مراکز تخصصی معکوس کرد، اگرچه معکوس کردن شامل روشی با پیچیدگی برابر یا بیشتر است و خطرات خاص خود را دارد.

۹. تأثیر بر بیماری‌های زمینه ای

اسلیو، دیابت نوع ۲، فشار خون بالا و آپنه خواب را در درجه اول از طریق کاهش وزن و کاهش گرلین بهبود می‌بخشد.

بای‌پس، اغلب به دلیل افزایش اثرات اینکرتین و سوء جذب، باعث بهبودی زودتر و بارزتر دیابت می‌شود و آن را به گزینه ترجیحی برای بیماران مبتلا به دیابت کنترل نشده تبدیل می‌کند.

محبوبیت هر عمل جراحی

جراحان چاقی در ایالات متحده، گاسترکتومی اسلیو (SG) را بیشتر از هر عمل دیگری انجام می‌دهند. در سال 2022، اسلیو معده 57.4 درصد از کل جراحی‌های متابولیک و چاقی را تشکیل می‌داد، در حالی که بای‌پس معده 22.2 درصد از کل حجم موارد را تشکیل می‌داد.

هنگامی که فقط بر روی عمل‌های اولیه تمرکز می‌کنیم، اسلیو به 65.7 درصد و بای پس به 26.5 درصد موارد افزایش یافت که نشان دهنده ترجیح رو به رشد برای یک عمل کاملاً محدودکننده با آناستوموزهای کمتر و زمان عمل کوتاه‌تر است.

داده‌های جهانی، تأیید می‌کنند که اسلیو اکنون در اکثر کشورها بر سایر جراحی چاقی، غالب است. فدراسیون بین‌المللی جراحی چاقی(IFSO)، اسلیو را به عنوان روش غالب در سطح جهان معرفی می‌کند و پس از آن بای پس و تکنیک‌های مینی بای‌پس قرار دارند.

برای مثال، فدراسیون بین‌المللی جراحی چاقی(IFSO)، (داده‌های سال ۲۰۱۹) تعداد ۱۲۸۴۱۷ مورد بای پس (۳۲.۶ درصد) و ۱۶۵۱۳۸ مورد اسلیو (۴۱.۹ درصد) را در بین کشورهای مشارکت‌کننده ثبت کرده است که نشان‌دهنده برتری اسلیو نسبت به بای پس می باشد.

الگوهای مشابهی در سراسر اروپا، آسیا و خاورمیانه دیده می‌شود، جایی که سادگی فنی و مشخصات مطلوب اسلیو، باعث پذیرش گسترده آن می‌شود.

میزان نتیجه بخشی هر عمل

اسلیو معده

مطالعات بالینی نشان می‌دهد که گاسترکتومی اسلیو، کاهش وزن ایمن و مؤثری را برای اکثر بیماران فراهم می‌کند. جراحان گزارش می‌دهند که به طور متوسط ​​​​60 تا 70 درصد کاهش وزن اضافی در عرض 12 تا 18 ماه و کاهش وزن پایدار در 10 سال رخ می‌دهد.

محققان بهبود مداوم فشار خون بالا و بهبود قابل توجه در دیابت نوع 2 و آپنه خواب را که ناشی از محدودیت و تغییرات هورمونی (کاهش گرلین) است، ذکر می‌کنند.

پزشکان عوارض کم در حین عمل، با بستری شدن در بیمارستان به مدت 1 تا 2 روز و بازگشت سریع به فعالیت‌های روزانه را مشاهده می‌کنند. تیم‌ها تأکید می‌کنند که کمتر از 20 درصد از بیماران در عرض 10 سال نیاز به جراحی مجدد دارند، اگرچه تا یک سوم ممکن است دچار رفلکس معده جدید یا بدتر شوند که نیاز به مدیریت پزشکی دارد.

پزشکان بر ماهیت برگشت‌ناپذیر گاسترکتومی اسلیو تأکید می‌کنند و برای بهینه‌سازی نتایج بلندمدت، پایبندی به رژیم غذایی و مکمل‌های غذایی را در طول عمر توصیه می‌کنند.

بای‌پس معده

داده‌های بلندمدت تأیید می‌کنند که بای‌پس معده به کاهش وزن پایدار و کنترل متابولیک منجر می‌شود. محققان 60 تا 80 درصد کاهش وزن اضافی را در یک تا دو سال ثبت کرده‌اند.

مطالعات، میزان سریع و بالای بهبودی دیابت نوع 2 - تا 80 درصد - را از طریق مکانیسم‌های ترکیبی محدود کننده و سوءجذبی و افزایش پاسخ‌های اینکرتین نشان می‌دهند.

مقایسه معایب عمل بای پس و اسلیو

در زیر مقایسه‌ای از معایب کلیدی مرتبط با بای پس معده و گاسترکتومی اسلیو ارائه شده است:

کمبودهای تغذیه‌ای

بای پس معده، 75 تا 150 سانتی‌متر از روده کوچک را دور میزند که به طور قابل توجهی جذب آهن، کلسیم، ویتامین‌های محلول در چربی (A، D، E، K) و ویتامین B12 را مختل می‌کند. تقریباً 20 تا 30 درصد از بیماران دچار کمبودهایی می‌شوند که نیاز به مکمل‌های غذایی و نظارت مداوم و مادام‌العمر دارند.

اسلیو، دستگاه گوارش را حفظ می‌کند، بنابراین بیماران با میزان کمتری از کمبودهای مرتبط با سوء جذب مواجه می‌شوند (کمبود آهن و B12 در 10 تا 15 درصد رخ می‌دهد). با این وجود، بیماران اسلیو هنوز به مصرف منظم مولتی ویتامین و بررسی‌های آزمایشگاهی دوره‌ای نیاز دارند.

پیچیدگی جراحی و خطر حین عمل

بای پس، شامل دو آناستوموز است که زمان عمل را افزایش می‌دهد (۱۲۰ تا ۱۸۰ دقیقه) و خطر نشت (۱ تا ۳ درصد)، خونریزی و عوارض اولیه مانند تنگی آناستوموز یا فتق داخلی از طریق نقص مزانتریک را افزایش می‌دهد.

اسلیو، از یک خط منگنه و زمان عمل کوتاه‌تر (۶۰ تا ۹۰ دقیقه) استفاده می‌کند که منجر به میزان نشت کمتر (۰.۵ تا ۲ درصد) و کاهش عوارض اولیه می‌شود. با این حال، اسلیو همچنان خطر خونریزی و نشت خط منگنه را دارد که نیاز به تکنیک دقیق حین عمل دارد.

خطر سندرم دامپینگ

بای پس،اغلب باعث سندرم دامپینگ می‌شود - که با حالت تهوع، تعریق، اسهال و تپش قلب پس از وعده‌های غذایی پرقند مشخص می‌شود - زیرا تخلیه سریع معده، محتویات هیپراسمولار را به روده باریک منتقل می‌کند. تا ۲۵ درصد از بیماران بای پس، دامپینگ بالینی قابل توجهی را تجربه می‌کنند.

اسلیو، عملکرد پیلور و الگوی تخلیه تدریجی‌تری را حفظ می‌کند، بنابراین سندرم دامپینگ نادر است. بیماران ممکن است هنوز ناراحتی خفیف پس از غذا خوردن را گزارش کنند، اما سندرم دامپینگ کامل غیرمعمول است.

بیماری رفلاکس معده به مری (GERD)

اسلیو می‌تواند با افزایش فشار داخل معده و کاهش انطباق اسلیو، رفلاکس را در حداکثر یک سوم از بیماران تشدید یا القا کند. رفلاکس مزمن ممکن است نیاز به درمان پزشکی، مداخله آندوسکوپی یا تبدیل به بای پس داشته باشد.

بای پس، عموماً با دور زدن مخاط تولیدکننده اسید و منحرف کردن جریان صفرا، رفلاکس را بهبود می‌بخشد و آن را به انتخاب ارجح برای بیماران مبتلا به رفلاکس شدید تبدیل می‌کند.

برگشت‌پذیری

آناتومی بای پس از نظر فنی برگشت‌پذیر است، اما برگشت آن نیاز به یک عمل جراحی پیچیده دارد که خطر بالایی دارد و به ندرت انجام می‌شود، مگر در موارد عوارض شدید.

اسلیو 75 تا 80 درصد معده را به طور برگشت‌ناپذیر برمی‌دارد. در صورت بروز عوارض یا ناکافی بودن کاهش وزن، تبدیل به یک روش دیگر چاقی نیاز به جراحی اضافی دارد و خطرات خاص خود را به همراه دارد.

عوارض بلندمدت

بای پس، خطر فتق داخلی (0.7 تا 9 درصد)، زخم‌های حاشیه‌ای در آناستوموز (1 تا 5 درصد) و انسداد روده کوچک را به همراه دارد.

اسلیو ممکن است منجر به تنگی یا تنگی اسلیو (0.5 تا 3 درصد) و نشت معده در خط اصلی شود، و همچنین در صورت اتساع اسلیو، در طولانی مدت تا 20 درصد موارد، افزایش وزن مجدد ایجاد شود.

معایب متابولیک و هورمونی

بای پس گاهی اوقات به دلیل اثرات بیش از حد سرکوب گرسنگی، افت قند خون را تسریع می‌کند.

اسلیو ممکن است بهبود قند خون کمتری در بیماران مبتلا به دیابت شدید ایجاد کند، که باعث می‌شود برای کنترل متابولیک در آن زیرگروه کمتر مؤثر باشد.

کدام جراحی برای شما بهتر است؟

انتخاب بین بای‌پس معده و گاسترکتومی اسلیو، به مشخصات سلامت فردی، عوامل سبک زندگی و اهداف بلندمدت بستگی دارد. این معیارهای کلیدی را در نظر بگیرید:

شاخص توده بدنی (BMI)

بیماران با BMI ≥ 50("بسیار چاق")، اغلب با بای پس به کاهش وزن بیشتر و پایدارتری دست می‌یابند، زیرا سوء جذب اضافی، کسری کالری را تشدید می‌کند.

افرادی با BMI 35-50، ممکن است با اسلیو موفق شوند، زیرا به اثرات سوء جذب کمتری نیاز دارند.

کنترل دیابت نوع 2

افرادی که دیابت آنها به خوبی کنترل نشده است (HbA1c > 8%) معمولاً از بای پس سود بیشتری می‌برند، که باعث بهبود سریع قند خون با واسطه اینکرتین و میزان بهبودی بالاتر (~80%) می‌شود.

بیماران مبتلا به دیابت خفیف تا متوسط ​​می‌توانند اسلیو را در نظر بگیرند، که همچنان از طریق محدودیت و کاهش گرلین، کنترل قابل توجهی را در قند خون مرتبط با چاقی، به همراه دارد.

بیماری رفلاکس معده به مری (GERD)

افرادی که رفلاکس قابل توجهی دارند، باید بای پس را ترجیح دهند، زیرا بای‌پس، قرار گرفتن اسید و صفرا در مری را کاهش می‌دهد و علائم رفلاکس را تسکین می‌دهد.

بیماران بدون رفلاکس - یا با علائم حداقلی - می‌توانند اسلیو را انتخاب کنند و خطر کمی را که ممکن است رفلاکس پس از عمل ایجاد شود، بپذیرند.

رعایت اصول تغذیه‌ای

افرادی که در رعایت رژیم‌های پیچیده مشکل دارند، ممکن است اسلیو را ترجیح دهند، که مسیرهای جذب طبیعی را حفظ می‌کند و خطر کمبودهای شدید را کاهش می‌دهد.

بیماران با انگیزه بالا که می‌توانند در ویزیت‌های پیگیری مکرر شرکت کنند و به مصرف مولتی‌ویتامین‌ها پایبند باشند، برای بای پس مناسب هستند.

خطر و بهبودی جراحی

اسلیو زمان عمل کوتاه‌تر (60 تا 90 دقیقه) و بهبودی سریع‌تر (1 تا 2 روز بستری) را ارائه می‌دهد، که آن را برای بیماران مبتلا به بیماری‌های قلبی ریوی یا سیستم‌های پشتیبانی محدود ترجیح می‌دهد.

جراحی طولانی‌تر بای پس، (۱۲۰ تا ۱۸۰ دقیقه) و بستری ۲ تا ۳ روزه ممکن است بیماران پرخطر را تحت فشار قرار دهد.

گزینه‌های اصلاحی آینده

بیمارانی که در مورد نتایج بلندمدت مطمئن نیستند، ممکن است ابتدا اسلیو را انتخاب کنند، زیرا تبدیل اسلیو به بای‌پس یک رویکرد مرحله دوم کاملاً تعریف‌شده است.

سن و سلامت کلی

افراد مسن (بالای ۶۵ سال) یا افراد دارای ضعف و ناتوانی اغلب اسلیو را به دلیل کاهش زمان عمل و میزان عوارض کمتر، بهتر تحمل می‌کنند.

بیماران جوان‌تر با بیماری متابولیک شدید که از نظر سایر جنبه‌ها سالم است ممکن است از رویکرد تهاجمی‌تر بای پس، بهره ببرند.

با همسو کردن وضعیت سلامت شخصی و ترجیحات خود با این معیارها - و با همکاری یک تیم چند رشته‌ای چاقی - می‌توانید جراحی را انتخاب کنید که به طور بهینه اثربخشی، ایمنی و کیفیت زندگی را متعادل کند.

نتیجه‌گیری

روش‌های جراحی کاهش وزن شامل گاسترکتومی اسلیو معده و بای‌پس معده، نتایج قابل توجهی در کاهش وزن پایدار همراه با بهبود بیماری‌های مرتبط با چاقی ایجاد می‌کنند. عمل اسلیو حجم معده را بدون تغییر مسیر روده کاهش می‌دهد و در عین حال 60 تا 70 درصد کاهش وزن اضافی را همراه با سرکوب اشتها و حداقل عوارض تغذیه‌ای از یک عمل کوتاه و ساده که نیاز به یک تا دو روز بستری در بیمارستان دارد، به همراه دارد.

جراحی بای‌پس معده 60 تا 80 درصد کاهش وزن اضافی و کنترل مؤثر دیابت و مدیریت رفلاکس را به همراه دارد، اما به روش‌های پیچیده‌تری با زمان بهبودی طولانی‌تر نیاز دارد که نیاز به مکمل‌های مداوم دارند.

عوامل خاص بیمار - مانند BMI، کنترل دیابت، وضعیت رفلاکس، رعایت رژیم غذایی و تمایل به انجام پیگیری - انتخاب بهینه را تعیین می‌کنند. روش انتخابی برای بیمارانی که می‌خواهند کمبود ویتامین کم‌خطر داشته باشند باید اسلیو باشد در حالی که بای پس برای بیماران مبتلا به مشکلات متابولیک شدید یا مشکلات رفلاکس بهترین عملکرد را دارد.

این جراحی‌ها مزایای سلامتی قابل توجهی را زمانی که بیماران به برنامه‌های مراقبتی چند رشته‌ای گسترده همراه با تغییرات پایدار در سبک زندگی پایبند باشند، ارائه می‌دهند.