امروزه خیلی از افراد در سراسر دنیا از چاقی رنج میبرند. اضافه وزن، خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، بیماری‌های قلبی و عروقی و حتی بعضی از سرطان‌ها را بالا می‌برد، و می‌تواند باعث کاهش عمر مفید افراد شون. از سال ۱۹۹۰ تا به حال، تعداد بزرگسالانی که (شاخص توده بدنی) بالای ۳۰ دارند، یعنی در دسته چاقی شدید قرار می‌گیرند، بیشتر از دو برابر شده و تا سال ۲۰۲۲ به ۱۶ درصد رسیده. این در حالیه که نزدیک به نیمی از بزرگسالان هم درگیر اضافه وزن (BMI بالای ۲۵) هستند.

انواع روش درمان چاقی:

داروهای تزریقی: آمپول های لاغری مانند ساکسندا و اوزمپیک، با تقلید از هورمون های بدن، گیرنده های هورمونی(GLP-1) را فعال می کند و باعث کم شدن اشتها می شود. همچنین شدت هضم غذا در دستگاه گوارش را کم میکند. اگر این آمپول ها با رژیم غذایی سالم و ورزش همراه شود میتواند بین 15 تا 17 درصد از وزن بدن را کم کند.

جراحی‌های چاقی (مثل اسلیو معده): در مقابل، جراحی اسلیو معده (که اسم کامل‌ترش گاسترکتومی آستینی لاپاراسکوپی است) با ایجاد تغییرات فیزیکی در معده، حجم آن را خیلی محدود می‌کند و روی هورمون‌های روده هم تاثیر می‌گذارد. افرادی که عمل اسلیو معده انجام می دهند بعد از 12 تا 18 ماه 60 تا 70 درصد از وزن اضافی خود را از دست می دهند. همچینی این عمل کم شدن علائم بیماری های مرتبط با چاقی مانند دیابت نوع 2، فشار خون و آپنه خواب می شود.

آمپول لاغری چیست؟

وقتی صحبت از داروهای کمک‌کننده به کاهش وزن می‌شود، این روزها نام آگونیست‌های گیرنده پپتید-۱ شبه گلوکاگون (GLP-1) بیشتر از هر چیزی به گوش می‌رسد. این‌ها در واقع داروهای تزریقی هستند که پزشکان برای کمک به افراد در مسیر کاهش وزن تجویز می‌کنند. بیاین با هم نگاهی به معروف‌ترین‌های این داروها بندازیم:

انواع آمپول های لاغری تزریقی

لیراگلوتاید (ساکسندا):

این دارو رو باید هر روز به خودتون تزریق کنید (یک قلم از پیش‌پر شده با دوز ۳ میلی‌گرم). ساکسندا تأییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) رو برای کمک به مدیریت وزن طولانی‌مدت در بزرگسالانی که چاقی (BMI ۳۰ یا بالاتر) دارند، یا آنهایی که اضافه وزن (BMI ۲۷ یا بالاتر) به همراه حداقل یک بیماری مرتبط با وزن (مثل فشار خون بالا یا دیابت) دارند، گرفته است.

سماگلوتاید (Wegovy، Ozempic):

سماگلوتاید با دوز ۲.۴ میلی‌گرم در هفته (که به اسم Wegovy شناخته میشه) به طور اختصاصی برای کاهش وزن تأیید شده. دوزهای پایین‌تر سماگلوتاید (۰.۵ تا ۱ میلی‌گرم در هفته که با نام Ozempic معروفه) بیشتر برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده میشود، اما خیلی وقت‌ها می‌بینیم که همین فرمولاسیون هم به کاهش وزن قابل توجهی منجر میشود.

داروهای جدیدتر (مثل تیرزپاتید - Mounjaro):

این دارو ها که ترکیبی از تأثیرات GLP-1 و GIP را دارد، در نتایج آزمایشگاهی نشان داده است که به طور متوسط بیش از ۲۰ درصد کاهش وزن ایجاد می کند! البته فعلاً این دارو برای درمان دیابت تأیید شده، و فعلا به طور مستقیم برای چاقی استفاده نمی شود.

این داروها چطور باعث لاغری می شوند؟

آمپول های لاغری در واقع از هورمون طبیعی بدن به اسم پپتید-۱، تقلید می‌کنند که مسئول تنظیم قند خون و اشتهاست. اما دقیقاً چطور کار می‌کنند؟

سرکوب اشتها:

این داروها با فعال کردن گیرنده‌های GLP-1 در قسمتی از مغز به نام هیپوتالاموس، حس سیری را القا می کند.

آهسته کردن تخلیه معده:

یکی از کارهای این دارو ها، کم کردن سرعت حرکت غذا از معده به روده کوچک است. این عمل باعث میشود حس سیری بعد از غذا برای مدت طولانی‌تری باقی بماند و در نتیجه، کالری کمتری مصرف بشود.

افزایش ترشح انسولین:

این داروها به لوزالمعده (پانکراس) کمک می‌کنند تا در پاسخ به غذایی که خورده می شود، انسولین بیشتری ترشح کند. این موضوع به کنترل بهتر قند خون کمک می‌کند و به طور غیرمستقیم در مدیریت وزن بیماران دیابت نوع ۲ هم مؤثراست.

کاهش ترشح گلوکاگون:

همچنین این داروها ترشح بی‌رویه هورمون گلوکاگون رو کاهش میدهند. گلوکاگون باعث افزایش قند خون می شود، پس با کنترل آن، قند خون بیشتر تثبیت میشود و افت‌وخیزهای ناگهانی گرسنگی بین وعده‌های غذایی، کاهش می یابد.

چه کسانی می توانند از این داروها بهره ببرند؟

بر اساس دستورالعمل‌های پزشکی، داروهای آگونیست GLP-1 برای بزرگسالانی که شرایط زیر را دارند، توصیه میشود:

شاخص توده بدنی ۳۰ یا بالاتر (یعنی در دسته چاقی قرار دارند).

یا شاخص توده بدنی (BMI) بین ۲۷ تا ۲۹.۹ (یعنی اضافه وزن دارند) به همراه حداقل یک بیماری مرتبط با چاقی، مثل فشار خون بالا، دیابت نوع ۲، یا چربی خون بالا.

داروی Wegovy حتی برای نوجوانان بالای ۱۲ سال که دچار چاقی هستند هم تأیید شده است. البته والدین و خود نوجوان باید کاملاً درک کنند که این یک درمان طولانی‌مدت می باشد و نیاز به تغییر سبک زندگی و نظارت مداوم دارد.

مهم: پزشکان معمولاً در تجویز این داروها برای افرادی که سابقه شخصی یا خانوادگی سرطان تیروئید مدولاری یا سندرم نئوپلازی غدد درون‌ریز نوع ۲ رو دارند، احتیاط می‌کنند. همچنین، اگه سابقه پانکراتیت (التهاب لوزالمعده)، بیماری شدید دستگاه گوارش یا حساسیت به این داروها رو دارید، نباید از آنها استفاده کنید.

جراحی اسلیو معده چیست؟

جراحی اسلیو معده که به آن گاسترکتومی آستینی نیز گفته می‌شود، یک عمل جراحی چاقی است. در این عمل بخش بزرگی از معده شما برداشته می‌شود و یک "آستین" باریک باقی می‌ماند. کوچک کردن معده به محدود کردن کالری و کاهش سیگنال‌های گرسنگی کمک می‌کند. این جراحی برای کمک به افرادی که از نظر بالینی چاقی شدید دارند، در دستیابی به کاهش وزن مؤثر ارائه می‌شود.

اسلیو معده که به آن گاسترکتومی آستینی نیز گفته می‌شود، یک عمل جراحی چاقی برای القای کاهش وزن است. این عمل با کاهش اندازه معده شما انجام می‌شود. کلمه "گاسترکتومی" به معنای برداشتن بخشی یا تمام معده شماست. عمل اسلیو معده حدود ۸۰٪ از معده شما را برداشته و یک "آستین" لوله‌ای شکل، تقریباً به اندازه و شکل یک موز، باقی می‌گذارد.

مکانیسم کاهش وزن در این روش

کاهش اندازه معده روشی ساده برای محدود کردن میزان غذایی است که می‌توانید در یک وعده بخورید و باعث می‌شود سریع‌تر احساس سیری کنید. این روش هدف دیگری نیز دارد: هورمون‌های گرسنگی که معده شما می‌تواند تولید کند را کاهش می‌دهد. این به کاهش اشتها و هوس‌های غذایی شما کمک می‌کند و ممکن است به جلوگیری از تکانه‌هایی که باعث می‌شوند افراد وزن از دست رفته خود را دوباره به دست آورند، کمک کند.

کاندیدای مناسب برای جراحی اسلیو معده

برای واجد شرایط بودن، شرایط عمومی عبارتند از:

1. چاقی شدید (کلاس III) داشته باشید. این با شاخص توده بدنی شما تعیین می‌شود که با وزن و قد شما و شرایط سلامتی مرتبط شما محاسبه می‌شود. چاقی کلاس III به معنای BMI 40 یا بالاتر یا BMI 35 با حداقل یک بیماری مرتبط است.

2. قبل از جراحی سعی در کاهش وزن داشته‌اید اما موفق نشده‌اید. ممکن است لازم باشد سه تا شش ماه را در یک برنامه کاهش وزن تحت نظارت پزشکی بگذرانید تا شرکت بیمه شما جراحی شما را تأیید و پوشش دهد.

3. از نظر جسمی و روانی برای جراحی و روند بهبودی آماده باشید. قبل از واجد شرایط بودن برای جراحی کاهش وزن، با تیمی از متخصصان تغذیه، روانشناسان و سایر متخصصان پزشکی برای مشاوره و غربالگری ملاقات خواهید کرد.

مقایسه آمپول‌های لاغری و عمل اسلیو معده

تأثیر بر کاهش وزن

آمپول‌های لاغری به طور متوسط ​​۱۰ تا ۱۵ درصد از وزن کل بدن را با سماگلوتید و تا ۲۰ تا ۲۲ درصد با تیرزپاتید در طول ۱۶ تا ۱۸ ماه درمان مداوم، کاهش می‌دهند. آزمایش‌های بالینی ۱۰.۶ درصد کاهش وزن را پس از پنج ماه تزریق سماگلوتید، گزارش می‌کنند، در حالی که تیرزپاتید در نه ماه به ۲۱.۱ درصد می‌رسد و با ادامه درمان به ۲۲.۵ درصد می‌رسد.

جراحی اسلیو معده کاهش وزن اولیه قابل توجهی را به همراه دارد: بیماران معمولاً ۶۰ تا ۷۰ درصد از وزن اضافی بدن (تقریباً ۲۵ تا ۳۰ درصد از کل وزن بدن) را در ۱۲ تا ۱۸ ماه اول از دست می‌دهند. مطالعات طولانی‌مدت نشان داده است کاهش وزن اضافی در عرض ۱۰ سال، ۵۰ تا ۵۴ درصد حفظ می‌شود.

سرعت دستیابی به نتایج

آمپول‌های لاغری برای حداکثر اثر، نیاز به افزایش دوز و هفته‌ها تا ماه‌ها زمان لازم دارند. مصرف‌کنندگان سماگلوتاید اغلب کاهش وزن تدریجی را در طول ۴ تا ۶ ماه مشاهده می‌کنند و تا ۱۲ تا ۱۸ ماه ادامه می‌یابد. تیرزپاتید ممکن است کاهش وزن اولیه سریع تر داشته باشد، اما همچنان به تزریق مرتب آپول نیاز دارد.

اسلیو معده باعث کاهش سریع اولیه وزن می‌شود: بیماران در سه تا شش ماه اول پس از جراحی، ۱۵ تا ۲۰ درصد از کل وزن بدن خود را از دست می‌دهند که ناشی از محدودیت فوری و تغییرات هورمونی است و سپس پس از آن به کاهش وزن تدریجی و ثابت ادامه می‌دهند.

پایداری و دوام نتایج

آمپول‌های لاغری فقط در حالی که بیماران تحت درمان هستند، نتایج را ارائه می‌دهند. آزمایش‌ها نشان می‌دهند که حدود نیمی از وزن کم شده، ظرف یک سال پس از قطع درمان برمی‌گردد.

اسلیو معده تغییرات آناتومیک و تعادل هورمونی پایداری را فراهم می‌کند. پیگیری ده ساله نشان می‌دهد که اکثر بیماران نیمی از کاهش وزن اضافی خود را حفظ می‌کنند (۵۱ تا ۵۴ درصد) و تنها ۲۰ درصد بازگشت قابل توجهی را تجربه می‌کنند.

عوارض و خطرات احتمالی

آمپول‌های لاغری معمولاً باعث عوارض جانبی گوارشی ( حالت تهوع (تا ۵۰ درصد)، استفراغ، اسهال، یبوست )و گاهی اوقات بیماری کیسه صفرا یا پانکراتیت می‌شوند. آنها در مدل‌های پیش‌بالینی خطرات نادری از جمله هیپوگلیسمی و واکنش‌های محل تزریق را به همراه دارند.

اسلیو معده خطرات جراحی را نیز به همراه دارد: نشت از منگنه (۱ تا ۳ درصد)، خونریزی (تا ۵ درصد) و ترومبوآمبولی وریدی (۰.۳ تا ۱ درصد). خطرات دیررس مانند رفلاکس معده به مری (تا 30 درصد)، تنگی اسلیو (0.5 تا 3 درصد) و کمبود ریزمغذی‌ها (آهن، B12) در 10 تا 20 درصد از بیماران است.

تداخل با زندگی روزمره

آمپول‌های لاغری نیاز به تزریق هفتگی (یا روزانه، برای لیراگلوتاید) به خود، مراقبت مداوم از رژیم غذایی و مدیریت عوارض جانبی گذرا دارند که ممکن است کار یا فعالیت‌های اجتماعی را مختل کند.

اسلیو معده نیاز به بستری 1 تا 2 روزه در بیمارستان، دوره نقاهت کوتاه (2 تا 4 هفته تا فعالیت کامل) و اصلاحات دائمی در رژیم غذایی (وعده‌های غذایی کوچک و مکرر؛ تمرکز بر پروتئین) دارد. پس از بهبودی، بیماران بدون مداخلات بیشتر، روال عادی خود را از سر می‌گیرند.

نیاز به پیگیری‌های پزشکی و آزمایشگاهی

آمپول‌های لاغری نیاز به نظارت دوره‌ای غدد درون ریز و متابولیک دارند: آزمایش قند خون، عملکرد کلیه و کبد و ارزیابی تحمل دستگاه گوارش. ارائه دهندگان خدمات درمانی، دوزها را به مرور زمان تنظیم می‌کنند تا بین اثربخشی و عوارض جانبی تعادل برقرار کنند.

اسلیو معده به نظارت تغذیه‌ای مادام‌العمر نیاز دارد: آزمایشات سالانه که شامل: شمارش کامل خون، مطالعات آهن، ویتامین B12، ویتامین D، کلسیم و سایر موارد می شود. ویزیت‌های اولیه پس از عمل (۲ هفته، ۱، ۳، ۶ ماه) به ارزیابی‌های سالانه برای پیشگیری و مدیریت کمبودها تبدیل می‌شوند.

مزایای آمپول‌های لاغری (آگونیست‌های گیرنده GLP-1)

رویکرد غیرجراحی و کم‌تهاجمی

بیماران، آمپول های لاغری را به صورت زیرجلدی تزریق می شود که از خطرات جراحی، بیهوشی و برش جلوگیری می‌کند.

کاهش وزن قابل توجه

مصرف‌کنندگان سماگلوتاید به طور متوسط ​​۱۵ درصد از کل وزن بدن خود را در طول ۶۸ هفته از دست می‌دهند؛ بیماران تیرزپاتید ممکن است در عرض نه ماه بیش از ۲۰ درصد از وزن اضافی خود را از دست بدهند.

فواید متابولیک و قلبی عروقی

آمپول های لاغری قند خون را بهبود می‌بخشند، فشار خون را کاهش می‌دهند، چربی خون را بهبود می‌بخشند و حوادث قلبی عروقی را در بیماران پرخطر کاهش می‌دهند.

سرکوب اشتها و احساس سیری

این داروها به صورت مرکزی برای کاهش گرسنگی و به صورت محیطی برای به تأخیر انداختن تخلیه معده عمل می‌کنند، که به بیماران کمک می‌کند تا به رژیم‌های غذایی کم‌کالری پایبند باشند.

معایب آمپول‌های لاغری

عوارض جانبی گوارشی

تا ۷۵ درصد از مصرف‌کنندگان آمپول های لاغری دچار حالت تهوع، استفراغ، اسهال یا یبوست می‌شوند - علائمی که می‌توانند کیفیت زندگی را مختل کرده و منجر به قطع مصرف شوند.

هزینه بالای مداوم

هزینه وِگووی (سِماگلوتاید ۲.۴ میلی‌گرم در هفته) حدود ۱۳۶۰۰ دلار در سال است؛ تیرزِپاتاید سالانه ۱۳۰۰۰ تا ۱۵۰۰۰ دلار است.

نیاز به درمان مداوم

ارزیابی ها نشان می‌دهد که تقریباً نیمی از وزن از دست رفته ظرف یک سال پس از قطع تزریق، بازمی‌گردد.

تزریق مکرر

بیماران باید تزریق هفتگی (سِماگلوتاید) یا روزانه (لیراگلوتاید) انجام دهند که برخی آن را ناخوشایند می‌دانند.

اثرات خلقی و رفتاری

شواهد نوظهور نشان می‌دهد که آمپول های لاغری ممکن است باعث اختلال خوردن یا اختلالات خلقی در افراد آسیب‌پذیر شوند و غربالگری دقیق روانپزشکی را ضروری می‌کنند.

.

مزایای جراحی اسلیو معده

کاهش وزن سریع و قابل توجه

بیماران 60 تا 70 درصد از وزن اضافی بدن (25 تا 30 درصد از کل وزن بدن) را در عرض 12 تا 18 ماه از دست می‌دهند و اغلب در شش ماه اول به 15 تا 20 درصد کاهش وزن دست می‌یابند.

نتایج بلندمدت و پایدار

مطالعات، حفظ ۵۰ تا ۵۴ درصد کاهش وزن اضافی را در ۱۰ سال گزارش می‌دهند که نشان‌دهنده مزایای پایدار بدون مصرف مداوم دارو است.

هزینه یک‌باره

بیماران به جای هزینه‌های دارویی نامحدود، هزینه یک‌باره عمل (120 تا 250 میلیون تومان) را متحمل می‌شوند که منجر به مقرون‌به‌صرفه بودن در طول پنج سال می‌شود.

بهبود بیماری‌های همراه

جراحان شاهد بهبود دیابت نوع ۲ در ۶۰ درصد از بیماران، به علاوه کاهش فشار خون بالا، چربی خون و آپنه انسدادی خواب هستند.

مرگ و میر پایین در درازمدت

متاآنالیزها، مرگ و میر ۳۰ روزه ۰.۰۵ تا ۰.۰۸ درصد را در صورت انجام توسط تیم‌های باتجربه مستند می‌کنند.

معایب جراحی اسلیو معده

خطرات حین عمل

جراحی خطراتی مانند نشت لوله منگنه (1 تا 3 درصد)، خونریزی (تا 5 درصد) و ترومبوآمبولی وریدی (0.3 تا 1 درصد) را به همراه دارد که در صورت عدم مدیریت سریع می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.

مدت زمان بستری در بیمارستان و بهبودی

بیماران 1 تا 2 روزه در بیمارستان بستری هستند و 2 تا 4 هفته محدودیت فعالیت دارند که ممکن است کار و مسئولیت‌های مراقبتی را مختل کند.

تغییرات برگشت‌ناپذیر

در عمل اسلیو معده 75 تا 85 درصد از معده، به طور دائم برداشته می شود. عمل برگشت، نیاز به جراحی مجدد با ریسک بالاتر دارد.

کمبودهای تغذیه‌ای

اگرچه شدت آن کمتر از بای‌پس است، اما بیماران اسلیو همچنان در 10 تا 20 درصد موارد دچار کمبود آهن، ویتامین B12 و ویتامین D می‌شوند که نیاز به نظارت آزمایشگاهی و مکمل‌های مادام‌العمر دارد.

کدام روش برای چه کسی مناسب‌تر است؟

انتخاب یک درمان چاقی بهینه مستلزم تطبیق ویژگی‌های بیمار با نقاط قوت و محدودیت‌های آمپول‌های لاغری (آگونیست‌های گیرنده GLP-1) در مقابل جراحی اسلیو معده است. در زیر، مشخصات کلیدی بیمار را شرح می‌دهیم و نشان می‌دهیم که کدام درمان برای هر سناریو مناسب است.

انتخاب روش درمان بر اساس شاخص توده بدنی (BMI)

شاخص توده بدنی ۲۷ - ۳۴.۹ کیلوگرم بر متر مربع با بیماری‌های همراه

آگونیست‌های GLP-۱ در بیمارانی که نیاز به کاهش وزن متوسط ​​(۱۰-۲۰ درصد وزن بدن) دارند و یک یا چند بیماری متابولیک مانند دیابت نوع ۲ یا فشار خون بالا دارند، عالی هستند. سماگلوتید و تیرزپاتید نتایج مطلوب برای افراد با BMI ≥ ۲۷ کیلوگرم بر متر مربع به علاوه بیماری‌های همراه را برآورده می‌کنند و از خطرات جراحی جلوگیری می‌کنند.

افراد با شاخص توده بدنی ۳۵ - ۴۹.۹

هر دو روش می‌توانند کاهش وزن قابل توجهی را به همراه داشته باشند. بیمارانی که درمان غیرتهاجمی را ترجیح می‌دهند و نتایج کندتر و وابسته به دارو را می‌پذیرند، ممکن است با تزریق شروع کنند. کسانی که خواهان کاهش سریع و پایدار وزن (50 تا 70 درصد وزن اضافی) هستند، اغلب گاسترکتومی آستینی را به دلیل سرعت اثر و طول عمر بیشتر آن انتخاب می‌کنند.

شاخص توده بدنی ≥ 50("بسیار چاق")

جراحی به طور کلی نتایج بیشتر و قابل پیش‌بینی‌تری را برای بیماران بسیار چاق ارائه می‌دهد. گاسترکتومی آستینی در مقایسه با بای پس، خطر عمل را کاهش می‌دهد و 60 تا 70 درصد کاهش وزن اضافی را به همراه دارد که به کاهش چشمگیر عوارض جراحی و بیهوشی برای مشکلات سلامتی بعدی منجر می‌شود.

بیماری‌های زمینه‌ای و اهداف متابولیک

دیابت نوع 2

با این حال، عمل اسلیو، از طریق کاهش وزن و کاهش گرلین، بهبود قابل توجهی در قند خون ایجاد می‌کند. آمپول های لاغری هم باعث کنترل قند خون می شوند و به عنوان جایگزینی برای بیمارانی که جراحی را رد می‌کنند یا نمی‌توانند انجام دهند، می تواند مفید باشد.

بیماری قلبی عروقی و دیس لیپیدمی

هم آمپول های لاغری و هم عمل اسلیو معده، عوامل خطر قلبی - عروقی را کاهش می‌دهند. بیمارانی که اخیراً دچار حوادث قلبی شده‌اند، ممکن است جراحی را به نفع دارودرمانی تا زمان تثبیت به تعویق بیندازند، در حالی که افراد مبتلا به فشار خون بالا یا دیس لیپیدمی مقاوم اغلب از کاهش وزن بیشتر و پایدارتر پس از جراحی سود بیشتری می‌برند.

سن و وضعیت عملکردی

افراد بین 18 تا 50 ساله

بیماران جوان‌تر معمولاً جراحی را به خوبی تحمل می‌کنند و به سرعت بهبود می‌یابند. آنها ممکن است عمل اسلیو معده را انتخاب کنند. از طرف دیگر، بعضی از افراد، ممکن است برای به تعویق انداختن یا اجتناب از جراحی، درمان با آمپول های لاغری را شروع کنند.

افراد بالای 65 سال

سن بالا خطر عمل (به ویژه عوارض قلبی ریوی )را افزایش می‌دهد. آمپول های لاغری یک رویکرد ایمن‌تر برای بزرگسالان مسن‌تر سالم ارائه می‌دهند، با این گزینه که در صورت ناکافی بودن کاهش وزن، جراحی را بعداً در نظر بگیرند.

ترجیحات بیمار و ملاحظات سبک زندگی

بیزاری از سوزن یا عدم رعایت تزریق

بیمارانی که از تزریق می‌ترسند یا در حفظ برنامه‌های دوز هفتگی مشکل دارند، ممکن است جراحی را با وجود تهاجمی بودن آن ترجیح دهند.

بیزاری از خطر جراحی

افرادی که مایل به اجتناب از بیهوشی، برش یا بستری شدن در بیمارستان هستند، اغلب آمپول های لاغری را انتخاب می‌کنند و با درمان مداوم، آن را به خطر می‌اندازند.

میل به مداخله یکباره

کسانی که یک روش قطعی و یک‌باره بدون نیاز به دارودرمانی مزمن می‌خواهند، معمولاً عمل اسلیو معده را ترجیح می‌دهند که از طریق آناتومی و تعدیل هورمون‌های روده، تغییرات پایداری را ایجاد می‌کند.

عوامل مالی و دسترسی

دسترسی جغرافیایی

دسترسی به مراکز باتجربه چاقی ممکن است گزینه‌های جراحی را در برخی مناطق محدود کند و دارودرمانی را به گزینه‌ای عملی‌تر تبدیل کند.

نظرات متخصصان و منابع علمی

خلاصه یافته‌های علمی

جراحی چاقی برای کاهش وزن پایدار، از آمپول های لاغری بهتر عمل می‌کند

انجمن جراحی متابولیک و چاقی آمریکا (ASMBS) تأکید می‌کند که بیمارانی که تحت جراحی متابولیک و چاقی - عمدتاً اسلیو معده - قرار می‌گیرند، بین ۶۰ تا ۷۷ درصد از وزن اضافی خود را در سال اول از دست می‌دهند، در حالی که آمپول های لاغری مانند سماگلوتید تا ۲۰ درصد از وزن اضافی خود را از دست می‌دهند.

آمپول های لاغری اثرات قابل توجه اما متوسطی ارائه می‌دهند

یک متاآنالیز برجسته نشان داد که مصرف‌کنندگان سماگلوتید به طور متوسط ​​۱۴.۹ درصد از وزن کل بدن را در ۱۷-۱۸ ماه کاهش می‌دهند، در حالی که آمپول لاغری تیرزپاتید، ۲۲.۵ درصد کاهش وزن را طی نه ماه به همراه داشت.

مقرون به صرفه بودن، جراحی را بر درمان دارویی طولانی مدت ترجیح می‌دهد

مدل‌های اقتصادی منتشر شده توسط ASMBS نشان می‌دهند که سماگلوتید نمی‌تواند از لحاظ به صرفه بودن با عمل اسلیو معده رقابت کند.

ایمنی هر دو روش بالا می باشد.

اجماع متخصصان در مجله پزشکی بالینی تأیید می‌کند که عوارض جانبی گوارشی (حالت تهوع، استفراغ و تأخیر در تخلیه معده )در حداکثر ۷۵ درصد از مصرف‌کنندگان آمپول های لاغری رخ می‌دهد اما به ندرت نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد.

در مقابل، مرگ و میر بعد از عمل برای اسلیو معده بسیار پایین است (۰.۰۵ تا ۰.۰۸ درصد)، که ایمنی آن را با جراحی‌های رایج مانند کوله سیستکتومی و آپاندکتومی مطابقت می‌دهد.

نتیجه‌گیری

آمپول های لاغری تزریقی مانند لیراگلوتاید و سماگلوتاید یک مسیر غیر جراحی برای دستیابی به کاهش وزن کل بدن به میزان 10 تا 20 درصد از طریق سرکوب اشتها، تاخیر در تخلیه معده و افزایش ترشح انسولین ارائه می‌دهند. این داروها برای بزرگسالان مبتلا به چاقی (BMI ≥ 30 کیلوگرم بر متر مربع) یا اضافه وزن با بیماری‌های همراه (BMI ≥ 27 کیلوگرم بر متر مربع) مفید هستند و ضمن جلوگیری از خطرات جراحی، مزایای متابولیک قابل توجهی را ارائه می‌دهند.

در مقابل، عمل اسلیو معده، قوی‌ترین مداخله منفرد را ارائه می‌دهد که باعث کاهش وزن اضافی به میزان 60 تا 70 درصد و تغییرات هورمونی پایدار از طریق محدودیت دائمی معده و کاهش تولید گرلین می‌شود. جراحی برای بیمارانی با BMI بالاتر (≥ 35 کیلوگرم بر متر مربع یا ≥ 30 کیلوگرم بر متر مربع با بیماری کنترل نشده)، افراد بسیار چاق (BMI ≥ 50 کیلوگرم بر متر مربع) و افرادی که اصلاح آناتومیک سریع و یک‌باره را در اولویت قرار می‌دهند، مناسب است.

تجزیه و تحلیل مقایسه‌ای نشان می‌دهد که آمپول‌های لاغری نیاز به تزریق مداوم، هزینه‌های تجمعی بالاتر و عوارض جانبی برگشت‌پذیر اما مداوم دستگاه گوارش و بازگشت وزن پس از قطع مصرف دارند. اسلیو معده نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه، بهبودی پس از عمل و نظارت مادام‌العمر بر تغذیه دارد، اما میزان و دوام کاهش وزن بیشتری را به همراه دارد، اغلب با هزینه پنج ساله کمتر.

انتخاب درمان شخصی به BMI، وضعیت متابولیک، سن، پروفایل‌های بیماری‌های همراه، ترجیحات بیمار و دسترسی به منابع بستگی دارد. بیماران با BMI پایین‌تر با بیماری خفیف و پتانسیل پایبندی بالا ممکن است با آمپول های لاغری شروع کنند. افرادی که چاقی شدید، دیابت مقاوم به درمان یا تمایل شدید به یک روش قطعی دارند، ممکن است جراحی اسلیو را انتخاب کنند. ارزیابی چندرشته‌ای و تصمیم‌گیری مشترک تضمین می‌کند که پزشکان برای هر فرد، ایمن‌ترین و مؤثرترین روش درمانی را انتخاب کنند.

با ادغام نوآوری دارویی با تخصص جراحی، جامعه پزشکی می‌تواند از طریق مسیرهای مکمل، با اپیدمی چاقی مقابله کند و نتایج سلامت و کیفیت زندگی را برای جمعیت‌های مختلف بیماران بهینه سازد.